مدح و مصیبت حضرت زینب سلام علیها
ای که اخـلاص در آمیخـتـه با ایـمانت صبـر و ایـثار در آویخـته از دامانت روحِ روحانی تو از دم روح القدسی ست نـفسِ رحـمانیِ تو از نَفَـس رحمـانت ای خدای عـظمت! قـبـلـۀ مـردان خـدا بانوی هر دو جهان جان جهان قربانت زینـبی، رینِ ابی عـالـمه ای فاضلـه ای توکه هستی؟ که ستوده است تورا یزدانت چه مبارک سحری داشت علی با زهرا شـب قـدری که درخـشید رخ تابـانت شب مـیلاد توآن گاه که خـندید حسـین تـازه شد روح شفاعت زلب خـندانت ای بهـار چمن وحی و بهشت پرهـیـز کـه گلاب عظمت می چکد از دامانت هیچ کس ای مَثَل فاطمه نشناخت تو را کــه خدا ساخته در پرتو خود پنهانت هرکرامت که علی داشت بُوَد درخور تو هر فضیلت که حسن داشت بُوَد شایانت بهترین وقت توهنگام نماز است و دعا کمترین نقدِ تو، در یاریِ قرآن، جانت گفت مولا: به نماز شبت از ما کن یاد چه نمازی است تو را اهل دعا قربانت حِلم بر روی تومشتاق وادب مجذوبت عشق درکار تو مبهوت وخِرد حیرانت فضل را مرکز پرگاری و بیرون نبُوَد خطی و نقـطـه ای از دایرۀ احـسانت ناظم گردش منظومـۀ شـمسی نـظـرت آفـتـاب آیـنـه گــردانِ رخ رخـشـانـت گرچه عبدالله جعفر به کَرم مشهوراست کـرم او کـمی از رحـمـت بی پـایانت خواهری، لیک فـداکـاری مـادر بـاشد با حسیـن بن عـلی بیشتر از امکـانت دخترِدخترِوحی ای که به هرحادثه بود پـسـر شیـر خـدا هـمره و هم پیـمانت قامتت قـائمۀ عرشِ شهادت شد و ماند جـای گـلـبـوسۀ داغ شـهـدا بر جـانت غصّه از قصۀ تو سربه گریبان همه عمر صبـر گوید: که شوم کاش بلا گردانت جگری نیست که گویم چه ستمها دیدی طاقتی نیست که خوانم ز غم هجرانت سَرِ آن قـافـله سالار شهـیـدان بــر نـی سوخت، ای قافله سالارِ اسیران جانت نورِ معشوق چو بر حجلۀ محمل تـابید عشق، از خون جبین کرد حنا بندانت ازسکوتی که ز فریاد تو در کوفه فتاد منـعـکـس شد اثـرِ معـجـزۀ فـرمـانت زینب! ای قـافـله سالارِ همـه خوبی ها خـوب شد آمـده ام بـاز کـنـار خـوانت به امیـدِ سـفـر کـرب وبـلا بــار دگــر التفـاتی، که شوم در حـرمت مهمانت سربـلـنـدم بنـما وقت سـرازیـری قـبـر روشنی بخـش، شبم را ز رخ تابانت باز ای بحـر کـرم! مرحـمتـی تا برسد بـر دل و جـان مؤیّد نـمی از بـارانت |